Οι αυριανές εκλογές στην Αμερική και η Ελλάδα

Το αμερικανικό εκλογικό σύστημα και οι εκλογές της Τρίτης

Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσαν δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες στον ελληνικό έγγραφο και ηλεκτρονικό τύπο σχετικά με την εκλογική αναμέτρηση της Τρίτης στην Αμερική, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί το πρωί της Τετάρτης. Το αποτέλεσμα των εν λόγω δημοσκοπήσεων φέρνει Ρόμνεϋ και Ομπάμα ισόπαλους λίγο πριν την εκλογική μάχη. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να αποσαφηνισθεί είναι ότι οι δημοσκοπήσεις που επικαλείται ο ελληνικός τύπος γίνονται σε εθνικό επίπεδο και όχι σε πολιτειακό, γεγονός που μπορεί να είναι παραπλανητικό ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

Συγκεκριμένα, στις ΗΠΑ το εκλογικό αποτέλεσμα στη μάχη για την Προεδρία δεν κρίνεται από το άθροισμα των ψήφων σε εθνικό επίπεδο, αλλά μέσω του συστήματος των εκλεκτόρων. Ειδικότερα, κάθε Πολιτεία, ανάλογα με τον πληθυσμό της, έχει έναν αριθμό εκλεκτόρων οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι από το Σύνταγμα να ψηφίσουν για Πρόεδρο των ΗΠΑ εκείνον τον υποψήφιο που ήρθε πρώτος σε ψήφους στην Πολιτεία την οποία εκπροσωπούν. Με άλλα λόγια, όσο μικρή και αν είναι η διαφορά σε ψήφους μεταξύ δύο υποψηφίων σε μια Πολιτεία, ο νικητής παίρνει τις ψήφους όλων των εκλεκτόρων της εν λόγω Πολιτείας.

Το σύστημα αυτό σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει στην εκλογή ενός Προέδρου ο οποίος πήρε λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του, αλλά κέρδισε σε τόσες Πολιτείες με τόσους εκλέκτορες όσοι είναι απαραίτητοι για την εκλογή του (270 σε σύνολο 538). Αυτό μπορεί να συμβεί εάν ο εκλεγείς Πρόεδρος ηττηθεί με μεγάλη διαφορά σε Πολιτείες με μεγάλο πληθυσμό και κερδίσει αρκετές μικρότερες με μικρή διαφορά. Το παραπάνω ενδεχόμενο του αμερικανικού εκλογικού συστήματος δεν είναι απλώς υπόθεση εργασίας, αλλά έχει συμβεί τέσσερις φορές στην ιστορία των ΗΠΑ, με πιο πρόσφατη την πρώτη εκλογή του George W. Bush το 2000.

Αν και το σύστημα αυτό εγείρει σε αυτές τις οριακές περιπτώσεις σημαντικά ζητήματα δημοκρατικής νομιμοποίησης του Προέδρου των ΗΠΑ, το αντεπιχείρημα βασίζεται στην ομοσπονδιακή οργάνωση των ΗΠΑ. Η σχετική συζήτηση βεβαίως δεν είναι απλή και επανήλθε στο προσκήνιο το 2000, ωστόσο η σχετική ρύθμιση βρίσκεται στην καρδιά του αμερικανικού Συντάγματος και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου εκλογικού νόμου. Η βούληση των «Πατέρων» του αμερικανικού Συντάγματος («Founding Fathers» όπως τους αποκαλούν οι Αμερικανοί αναφερόμενοι μεταξύ άλλων και στα μέλη Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης του 1787) ήταν ακριβώς η ανάδειξη του Προέδρου να έχει ομοσπονδιακό χαρακτήρα. Η έμφαση στην εκλογή του Προέδρου έπρεπε να δοθεί στις επιμέρους Πολιτείες. Ο λαός ψηφίζει τον Κυβερνήτη και τη Βουλή κάθε Πολιτείας και κάθε Πολιτεία (οι πολίτες της) ψηφίζει τον Πρόεδρο. Με άλλα λόγια, ο εκάστοτε υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ εκλέγεται σε κάθε Πολιτεία ξεχωριστά. Συνεπώς, η συζήτηση πρέπει να μεταφερθεί από τις δημοσκοπήσεις εθνικής εμβέλειας στις δημοσκοπήσεις στις επιμέρους Πολιτείες, τουλάχιστον σε αυτές τις Πολιτείες όπου το αποτέλεσμα είναι ακόμα ανοιχτό.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση των New York Times την Κυριακή 4 Νοεμβρίου, ο Ομπάμα φαίνεται να έχει μέχρι στιγμής «κλειδώσει» την υποστήριξη Πολιτειών που θα του δώσουν 243 εκλέκτορες (και χρειάζεται τουλάχιστον 27 εκλεκτορικές ψήφους επιπλέον για να κερδίσει), ενώ ο Ρόμνεϋ έχει μέχρι στιγμής εξασφαλίσει 206 (και χρειάζεται τουλάχιστον 64 εκλεκτορικές ψήφους επιπλέον για να κερδίσει), ενώ άλλες πηγές π.χ. το Fox News παραμένουν πιο διστακτικές στις προβλέψεις τους. Αυτό σημαίνει, πάντα σύμφωνα με τους New York Times, ότι 89 εκλέκτορες είναι προς διεκδίκηση.

Σύμφωνα με την παραπάνω πρόβλεψη, η οποία είναι σύμφωνη με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σε πολιτειακό επίπεδο, το ρεαλιστικότερο σενάριο για την επανεκλογή του Προέδρου Ομπάμα είναι να κερδίσει στο Οχάιο (18 εκλεκτορικές ψήφοι) και στο Ουισκόνσιν (10 ψήφοι), ενώ ο Ρόμνεϋ πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον σε μία από τις δύο αυτές Πολιτείες, καθώς και στο Κολοράντο (9 ψήφοι), στη Φλόριντα (29 ψήφοι), στην Άιοβα (6 ψήφοι), στο Νιού Χάμπσαϊρ (4 ψήφοι) και στην Βιρτζίνια (13 ψήφοι).

Αν ο Ομπάμα χάσει στο Ουισκόνσιν έχει αρκετές πιθανότητες να διορθώσει τη ζημιά με νίκες στην Άιοβα και στο Νιού Χάμπσαϊρ, ενώ αν χάσει στο Οχάιο θα είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει τις εκλογές, αφού η Φλόριντα είναι αρκετά πιθανό να καταλήξει στον Ρόμνεϋ, όπως και οι υπόλοιπες Πολιτείες πλην των προαναφερθεισών τεσσάρων, δηλαδή των Ουισκόνσιν, Οχάιο, Άιοβα και Νιού Χάμπσαϊρ .

Είναι λοιπόν προφανές ότι το Οχάιο, το Ουισκόνσιν, η Άιοβα και το Νιού Χάμπσαϊρ είναι οι κρίσιμες Πολιτείες για τον Ομπάμα αλλα και και τον Ρόμνεϋ με τον πρώτο να ταξιδεύει τη Δευτέρα, τελευταία ημέρα της προεκλογικής εκστρατείας, σε τρεις από αυτές (Οχάιο, Ουισκόνσιν και Άιοβα), ενώ η Φλόριντα, η Βιρτζίνια και το Κολοράντο βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο, αφού μπορεί να αποφασίσουν τον νικητή μόνο αν ο Ομπάμα ηττηθεί σε κάποια πό τις κρίσιμες τέσσερις Πολιτείες. Συνεπώς, οι σημαντικές δημοσκοπήσεις είναι αυτές που αφορούν σε αυτές τις τέσσερις Πολιτείες όπου πράγματι η διαφορά μεταξύ των υποψηφίων είναι μικρή.

Ωστόσο, στην Πολιτεία-κλειδί του Οχάιο, σύμφωνα με τους New York Times, το δίκτυο τη οργάνωσης των Δημοκρατικών είναι πιο πυκνό, ενώ στα αστικά κέντρα πολλοί νέοι ψηφοφόροι έχουν εγγραφεί, με τους περισσότερους να ανήκουν στην αφρικανο-αμερικανική κοινότητα, γεγονός που θεωρείται ότι ευνοεί τους Δημοκρατικούς. Επίσης, στο Οχάιο οι κρατικές ενισχύσεις που έλαβαν οι αυτοκινητοβιομηχανίες τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να μην πτωχεύσουν λόγω της κρίσης, είχαν ως αποτέλεσμα τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και σήμερα το ποσοστό ανεργίας στο Οχάιο είναι χαμηλότερο στις περισσότερες περιοχές από το μέσο όρο της ανεργίας σε εθνικό επίπεδο.

Η άποψή μου είναι πως ο Ομπάμα τελικά θα νικήσει τουλάχιστον στο Οχάιο και στο Ουισκόνσιν και θα επανεκλεγεί για τη δεύτερη και τελευταία θητεία του στο Λευκό Οίκο, κυρίως ενόψει των ανωτέρω. Αντιθέτως, ο Ρόμνεϋ, όσο κοντά και αν εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις σε εθνικό επίπεδο, βρίσκεται πίσω από τον Ομπάμα στις κρίσιμες Πολιτείες, με τον νυν Πρόεδρο να φαίνεται ότι είναι πιο έτοιμος από τον αντίπαλό του για τη μάχη στις Πολιτείες αυτές.

Η σημασία των αμερικανικών εκλογών για την Ελλάδα

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσουμε ποιά θα είναι η εξωτερική πολιτική του Ρόμνεϋ εάν τελικά ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος εκλεγεί και γίνει ο 45^ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Αθανάσιος Έλλις στην Καθημερινή της Κυριακής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πιθανή εκλογή του Ρόμνεϋ θα σημάνει μια στροφή της αμερικανικής πολιτικής η οποία θα πάψει να υποστηρίζει πολιτικές κρατικής παρέμβασης για ανάπτυξη της οικονομίας και θα υποστηρίξει ακόμα περισσότερες πολιτικές λιτότητας στο πρόγραμμα της Τρόικας. Πράγματι, τόσο ο ίδιος όσο και σημαντικοί συνεργάτες του αλλά και βουλευτές και γερουσιαστές του ρεπουμπλικανικού κόμματος έχουν κατακρίνει τη θέση του Ομπάμα ο οποίος υποστηρίζει την επέκταση της οικονομικής υποστήριξης στην Ελλάδα και στις ασθενείς τράπεζες της ευρωζώνης. Ενδεχόμενη εκλογή του στην Προεδρία των ΗΠΑ ίσως σημάνει μια πιο σκληρή στάση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ωστόσο, ήδη το ΔΝΤ φαίνεται ούτως ή άλλως έτοιμο να κάνει στην άκρη λόγω κυρίως της εξάντλησης των αποθεμάτων του που μπορεί να διαθέσει στην Ελλάδα. Όπως ο Ομπάμα μέχρι σήμερα, ετσι και ο Ρόμνεϋ αν εκλεγεί δεν φαίνεται ότι θα μπορέσει (ή θα θελήσει) να πιέσει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. 

Η ελληνική κρίση αποτελεί περισσότερο από κάθε άλλη μια κρίση της οποίας η λύση θα βρεθεί ή το τραγικό τέλος θα γραφτεί εντός της ευρωζώνης όπου, με δυόμισι χρόνια καθυστέρηση, φαίνεται να εδραιώνεται η άποψη ότι το ελληνικό πρόγραμμα πρέπει να επιμηκυνθεί και να υπάρξει περισσότερος χρόνος και χωρος για αναπτυξιακές πολιτικές. Το τελευταίο πακέτο μέτρων που βρίσκεται προς ψήφιση στη Βουλή και το οποίο φαίνεται να είναι το κλειδί για την επιμήκυνση και την περαιτέρω χρηματοδότηση της Ελλάδας είναι σίγουρα αμφιλεγόμενο και δοκιμάζει για μια ακόμα φορά τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι γίνεται μετά την ψήφισή του. Χωρίς αμφιβολία οι επόμενοι μήνες θα είναι οι πιο κρίσιμοι στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας και οι εξελίξεις φαίνεται ότι δεν θα επηρεαστούν από τις αμερικανικές εκλογές. 

The Double Eye

«Εν δε ταις Αθήναις...

...της Παράλου αφικομένης νυκτός ελέγετο η συμφορά, και οιμωγή εκ του Πειραιώς διά των μακρών τειχών εις άστυ διήκεν, ο έτερος τω ετέρω παραγγέλων· ώστ’ εκείνης της νυκτός ουδείς εκοιμήθη, ου μόνον τους απωλωλότας πενθούντες, αλλά πολύ μάλλον έτι αυτοί εαυτούς...».

(Ξενοφώντος Ελληνικά, Βιβλίο Β’, Κεφ. Β’ [3]).

Τη Δευτέρα το βράδυ, τέσσερις ημέρες μετά τις μαραθώνιες διαπραγματεύσεις των ευρωπαίων ηγετών οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία με τους δανειστές μας για το «κούρεμα» του χρέους μας κατά 50%, ο Πρωθυπουργός, κ. Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωσε τη διενέργεια δημοψηφίσματος επί της συμφωνίας αυτής. Αυτό ούτε λίγο ούτε πολύ θα έθετε το ερώτημα στους Έλληνες πολίτες εάν επιθυμούν να συνεχίσει να συμμετέχει η χώρα στο ευρώ ή εάν επιθυμούν να αντικαταστήσουμε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα με τη δραχμή, η οποία φυσικά αμέσως θα υποτιμούνταν, προκαλώντας ανυπολόγιστες οικονομικές απώλειες σε κάθε νοικοκυριό και κάθε ελληνική επιχείρηση απειλώντας τες με εξαφάνιση.

Σήμερα το βράδυ και υπό πολύ μεγάλες πιέσεις από την ίδια την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ αλλά και από κορυφαίους Υπουργούς της Κυβέρνησης, η διενέργεια δημοψηφίσματος εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά, όπως πληροφόρησε το Ελληνικό Κοινοβούλιο, παρόντος του Πρωθυπουργού, ο Υπουργός Οικονομικών, ενώ ο Πρωθυπουργός αργότερα δεν το απέκλεισε ρητά, εγκλωβισμένος και ο ίδιος στο αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα.

Παρά όμως την άτακτη φυγή στην οποία ετράπη ο κ. Παπανδρέου (αλήθεια πως εξηγείται αυτή από τους υπουργούς και τους πολίτες που στήριξαν την επιλογή του ως άφθαστο και πρωτοφανές παράδειγμα δημοκρατίας;), οι συνέπειες της καταστροφικής του πρωτοβουλίας δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν τόσο σύντομα. Η χώρα ίσως τελικά αποφύγει να παρασυρθεί στη χωρίς νόημα συζήτηση της συμμετοχής μας στο ευρώ. Πράγματι, η σταθερή και αδιαπραγμάτευτη πολιτική επιλογή των Ελλήνων για συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μετά από τριάντα χρόνια ώριμη και συνειδητή. Η δε συμμετοχή των Κρατών Μελών στο ευρώ αποτελεί ακρογωνιαία λίθος λίθο της ενιαίας εσωτερικής αγοράς και της οικονομικής ανάπτυξης των μελών της Ένωσης. Αποτελεί βασικό παράγοντα της προώθησης της οικονομικής και πολιτικής ευρωπαϊκής ένωσης. Το γεγονός της αποτυχίας του ευρώ να υπηρετήσει μέχρι τώρα το σκοπό του θα πρέπει να οδηγήσει τους ηγέτες της Ένωσης στην αναζήτηση νέων πολιτικών που θα δώσουν νέα δυναμική ανάπτυξης και όχι στην κατάργηση του κοινού νομίσματος το οποίο αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εγγυήσεις της κοινής οικονομικής πολιτικής και της κοινής οικονομικής ανάπτυξης.

Ωστόσο, η αμφισβήτηση του ευρώ από τον Πρωθυπουργό ενός Κράτους Μέλους που συμμετέχει σε αυτό αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση και επίθεση στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών δομών και, εντέλει, αμφισβήτηση της ίδιας της συμμετοχής της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όποιος Πρωθυπουργός πράττει όλα τα παραπάνω στο επίκεντρο μιας ευρωπαϊκής και εθνικής κρίσης και μόλις η Ευρώπη έχει εκφράσει με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο τη βούλησή της για στήριξη του ευρώ και της Ελλάδας, στοχεύει ή με την εγκληματική άγνοιά του οδηγεί στην κατάρρευση του ευρώ και στην αποσταθεροποίηση ή ύφεση όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Ο κ. Παπανδρέου ολοκλήρωσε την πολιτική του πορεία στα κοινά της Ελλάδας και της Ευρώπης όχι γιατί επέλεξε τη «δημοκρατική έκφραση» του ελληνικού λαού για την κρίση χρέους, αλλά γιατί, αντίθετα με τα όσα επέτασσαν οι περιστάσεις, επέλεξε να υπονομεύσει αντί να ενισχύσει την Ελληνική και ευρωπαϊκή προσπάθεια εξόδου από την κρίση.  Ο κ. Παπανδρέου πρώτα έχασε την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων εταίρων του οι οποίοι αποτελούν τον κυρίαρχο χρηματοδότη της Ελλάδας και τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο για την αποφυγή και της τυπικής χρεοκοπίας της χώρας και μετά το κόμμα του και τον Ελληνικό λαό. Η ψήφος εμπιστοσύνης, ακόμα και εάν αυτή δοθεί τελικά υπό την απειλή οτι τυχόν άρνησή της θα αποτελέσει πράξη «προδοσίας», είναι γράμμα κενό για κάποιον που δεν απολαμβάνει πλέον την εμπιστοσύνη κανενός εταίρου ή συναδέλφου του αλλά ούτε και του Ελληνικού λαού.

Τέλος, στη δημοκρατία είναι ελάχιστα τα ερωτήματα που απαντώνται με ένα «ναι» ή «όχι», διότι οι απόλυτες ερωτήσεις που ζητούν απόλυτες απαντήσεις στραγγαλίζουν την πολιτική και την αναζήτηση νέων, ρηξικέλευθων και δημιουργικών λύσεων τόσο στο πεδίο των εθνικών μας θεμάτων όσο και στο πεδίο της διεθνούς και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Όταν η συζήτηση έρχεται στο θέμα του δημοψηφίσματος, βαπτίζουμε «άμεση δημοκρατία» το γεγονός ότι στους πολίτες τίθεται ένα μόνο ερώτημα διατυπωμένο αυθαίρετα από εκείνον που ρωτά ο οποίος ζητά μια μονολεκτική απάντηση στην ερώτηση που θέτει μόνο και μόνο επειδή μας συνεπαίρνει η άνευ ετέρου δεσμευτικότητα του αποτελέσματος για τον κυβερνώντα. Αλήθεια, όμως, πόσο δύσκολο είναι να πάρεις τη μονολεκτική απάντηση που ζητάς όταν έχεις την απεριόριστη εξουσία να διαμορφώσεις ο ίδιος την κρίσιμη ερώτηση και χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να λάβεις υπόψη σου τυχόν αντιρρήσεις για τη διατύπωσή της; Θέλουμε πράγματι η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση να μας δεσμεύει; Η μόνη ολοκληρωμένη, άμεση και δημοκρατικά ορθή έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι οι εκλογές. Αν θεωρούμε ότι η λαϊκή εντολή που δίνεται στις εκλογές δεν είναι δεσμευτική για την εκάστοτε κυβέρνηση, η απάντηση δεν είναι σε καμία περίπτωση μια σειρά δημοψηφισμάτων για τα ίδια θέματα, αλλά αποτελεσματικότερος κοινοβουλευτικός έλεγχος, κατάργηση της «κομματικής πειθαρχίας» υπό την έννοια που καθιστά τους βουλευτές υποχείρια της εκτελεστικής εξουσίας (αντίθετα διατήρησή της στο μέτρο εκτέλεσης των προγραμματικών δηλώσεων του κόμματος με το οποίο εξελέγησαν) και αποτελεσματικότερη λογοδοσία των βουλευτών προς τους εκλογείς τους.

The Double Eye

Μερικές σκέψεις για τις σημερινές παρελάσεις...

Μερικές σκέψεις για τις σημερινές παρελάσεις:

Οι μαθητικές παρελάσεις είναι κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά, ο οποίος τις έφερε στην Ελλάδα εμπνευσμένος από την Χιτλερική Γερμανία και την Ιταλία του Μουσολίνι. Προτάσσουν την ομοιομορφία, την στρατιωτικοποίηση της νεολαίας και ταυτόχρονα τον διαχωρισμό ψηλοί/κοντοί, καλοί/κακοί μαθητές, αγόρια/κορίτσια. Σήμερα η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις.

Κάποιοι λοιπόν σήμερα αποφάσισαν να τις μετατρέψουν σε συγκεντρώσεις αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής και του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Βγήκαν στα κανάλια κυβερνητικοί αξιωματούχοι να μιλήσουν για προσβολή προς την πατρίδα και τους πεσόντες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ας αναρωτηθούμε όμως αν αυτοί οι πεσόντες θα προτιμούσαν να πανγυρίζουμε-παρελαύνουμε για το δικό τους ΟΧΙ ενώ παράλληλα οι πολίτες της χώρας βυθίζονται στην ανέχεια μέσα από τις πολιτικές της κυβέρνησης ή θα προτιμούσαν να συνεχίσουμε το έργο τους αντιστεκόμενοι στο ξεπούλημα των μέσων παραγωγής του λαού της χώρας μας σε ντόπιους ή ξένους μεγαλοεπενδυτές. Αν θα προτιμούσαν την υποκρισία από την αντίσταση. Το ξεπούλημα του αγώνα τους για ελευθερία από την συνέχιση του. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που προσβάλλουν τη μνήμη των αγωνιστών; Οι διαδηλωτές ή αυτοί που προσυπογράφουν την καταδίκη του ελληνικού λαού στην εξαθλίωση;

Ο στρουθοκαμηλισμός των υψηλά ιστάμενων είναι άνευ προηγουμένου. Την στιγμή που η κοινωνία βράζει ως αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων χτυπημάτων που δέχονται τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματα και της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας οι κύριοι υπαίτιοι βγαίνουν ως τιμητές των πάντων να μιλήσουν για φασίζουσες μειοψηφείες. Αυτοί που υφάρπαξαν την ψήφο του ελληνικού λαού τάζοντας αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, πάγωμα του ΦΠΑ, αυξήσεις συντάξεων και όταν έγιναν κυβέρνηση έκαναν τα ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετα, βαθαίνοντας την ύφεση, αυτοί οι ίδιοι έρχονται και μας μιλάνε για έλλειμα δημοκρατίας λόγω των συγκεντρώσεων. Έρχονται και μας λένε πως οι αποδοκιμασίες προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι αποδοκιμασίες προς την δημοκρατία την ίδια. Ας σήκωνε ο αξιότιμος κ.Παπούλιας το ανάστημα του απέναντι στην πολιτική λεηλασίας της χώρας. Άπαξ και δεν το έκανε, ας έχει τουλάχιστον την τιμιότητα να σωπαίνει μπροστά σε αυτούς που διαμαρτύρονται για την πολιτική αυτής της μειοψηφικής κυβέρνησης, που δεν έχει κανένα ίχνος νομιμοποίσης από τον ελληνικό λαό και γαντζωμένη στην εξουσία με φασίζουσες πρακτικές τον σπρώχνει στο γκρεμό.

Αντί επιλόγου, η σημερινή δήλωση ενός αγωνιστή της περιόδου εκείνης, που απαντά στα ερωτήματα που τίθενται στην αρχή του άρθρου:

Μανώλης Γλέζος: "Σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου! Πριν από 71 χρόνια ο λαός μας είπε το "όχι" όπως έκανε και σήμερα. Και το νόημα της ημέρας είναι αυτό."

ΠΧ

Chelsea - Everton 15/10/11

Chelsea - Everton

3-1

Ο μόνιμα απεσταλμένος του Φιλέτου στο Λονδίνο, MC, ήταν στο Stamford Bridge.

Συνεχίζοντας το αήττητο εντός έδρας, η Chelsea επικράτησε της Everton 3-1. Τα "ζαχαρωτά" δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το σερί καλών αποτελεσμάτων στο Stamford Bridge έπειτα πό το πενταετές(!) ρεκόρ.

Sturridge, Terry και Ramires σημείωσαν τα γκολ για τους Λονδρέζους, ενώ για τους φιλοξενούμενους σκόραρε ο Απόστολος Βέλλιος μόλις λίγα δευτερόλεπτα αφού μπήκε αλλαγή.


Θετική εμφάνιση από Mata και Lampard, πολύ μέτριος ο πεσμένος Drogba. Από την Everton ξεχώρισε όπως πάντα ο Fellaini, αναντικατάστατος στο κέντρο της ομάδας του.

O Terry πηδάει πιο ψηλά από ολους στο 2ο γκολ της Chelsea

Στη βαθμολογία, η Chelsea βρίσκεται πίσω από τα μεγαθήρια του Manchester, στην 3η θέση. Η Everton από την άλλη βρίσκεται στη 13η θέση, μόλις δύο βαθμούς μπροστά από τους τρεις τελευταίους.

Apostolos Vellios!

H Chelsea δεν ξεχνά και τιμά: Peter Bonetti.

Thanks to L. and P. as usual.

MC