Αντίθετα σ' αυτή την κρίση κινήθηκε ο Φάνης Γκέκας την περασμένη βδομάδα, καθώς αποφάσισε να αποχωρήσει απ' την Εθνική για λόγους που αφορούν στην εσωτερική λειτουργία της ομάδας. Και βέβαια τα ΜΜΕ αντέδρασαν αστραπιαία, προσπαθώντας απ΄τη μία να βρουν το λόγο φυγής του Γκέκα κι απ' την άλλη "επιτέθηκαν" στον (πρώην) διεθνή επιθετικό για την απόφασή του. Κυρίως λοιπόν στηρίχτηκαν στο γεγονός ότι ένας παίκτης δεν μπορεί να αποχωρεί όποτε θέλει από την Εθνική ομάδα της χώρας του, μετατρέποντάς την έτσι σε καφενείο. Και μέσα σ'όλα αυτά θυμήθηκαν Κυργιάκο, Αμανατίδη και την πολύ πρόσφατη αποχώρηση του Διαμαντίδη απ' την ομάδα μπάσκετ της Ελλάδας. Είπαν ότι τέτοια τιμή δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο απ' τους αθλητές. Το ίδιο ειπώθηκε κι απ' τους πολιτικούς που είναι αρμόδιοι. Συμφωνώ είπαμε...!
Το πρωί λοιπόν του Σαββάτου ξύπνησα έτοιμος να θαυμάσω τα ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ των αθλητικών εφημερίδων! Περίμενα μισό εξώφυλλο για τις ΔΕΥΤΕΡΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΟ, ένας πραγματικός άθλος της Εθνικής Γυναικών που έφεραν την Ελλάδα τόσο ψηλά για πρώτη φορά στην ιστορία της, και το υπόλοιπο μισό για τον ΗΛΙΑ ΗΛΙΑΔΗ, τον ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ στο Τζούντο, που πάλεψε και κέρδισε με την αξία του το χρυσό μετάλλιο για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας στο συγκεκριμένο άθλημα. Τελικά χρειάστηκε να ψάξω δεξιά κι αριστερά για να βρω τα ΚΟΥΤΑΚΙΑ 2x5 που τους είχαν αφιερώσει όσες εφημερίδες φιλοτιμήθηκαν να τους κάνουν τη χάρη!!!
Την επομένη (Κυριακή), η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα αρκέστηκε κι εκείνη σε ένα παρόμοιο ΚΟΥΤΑΚΙ για το ΧΑΛΚΙΝΟ μετάλλιό της στο Τζούντο, μόνο που δεν την τίμησαν... τόσες εφημερίδες! Έλεγα ότι δεν υπάρχει κάτι παραπάνω για να δουν τα μάτια μου ώστε να χλευάσω την ΚΑΤΑΝΤΙΑ των ΜΜΕ στη χώρα μας...
Έλα που παίζαμε το απόγευμα με τους Τούρκους βόλλεϋ! Είχαμε ηττηθεί 3-1 στην Τουρκία για τα προκριματικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2011 και χρειαζόμασταν νίκη με 3-0 ή με 3-1 και καλύτερα σκορ στα επιμέρους σετ. Η ομάδα ήταν σε κακή μέρα, έχασε εύκολα το 1ο σετ με 15-25 και εκεί... άρχισε η γκρίνια! Και λείπει ο ένας, και λείπει ο άλλος... Στο δεύτερο σετ οι διεθνείς το παλέψανε αλλα χάσανε 21-25. 0-2 και αποχαιρετάμε την πρόκριση από νωρίς στο ματς. Ο speaker λοιπόν είπε ότι κάθε νίκη της Τουρκίας ενάντια στην Ελλάδα πανηγυρίζεται δεόντως απ' τους "γείτονες" καθώς είναι νίκη γοήτρου, αξιοπρέπειας, αφορά την αντιπαλότητα των δύο λαών και την προϊστορία τους..., και προφανώς αυτό ισχύει. Ακούω λοιπόν μετά τα εξής:
- δεν έχει νόημα να παλέψουν οι διεθνείς για το 3-2 γιατί έτσι κι αλλιώς η πρόκριση έχει χαθεί και οι Τούρκοι μας έχουν ήδη αποκλείσει
- και 3-1 να νικούσαμε, αν δεν καλύπταμε τα επιμέρους σκορ στα σετ, θα είχαμε πετύχει μια ανούσια νίκη καθώς και πάλι η πρόκριση θα πήγαινε στους Τούρκους
Άρα κάθε αποτυχία των Ελλήνων διεθνών την κράζουμε? Και κάθε επιτυχία την παραθέτουμε σε ΚΟΥΤΑΚΙΑ??? Η Εθνική Ελλάδος είναι μόνο μπάσκετ και ποδόσφαιρο? Ή οι διεθνείς τιμώνται μόνο σ' αυτά τα αθλήματα? Γιατί τότε καλύτερα να προετοιμαστούμε για αποχωρήσεις απ' όλα τα μέτωπα εθνικών ομάδων. Αν θέλουμε σωστή αντιμετώπιση απ' τους αθλητές, τότε πρέπει να είμαστε 1000 φορές πιο συνεπείς απέναντί τους! Κι όχι να τους θάβουμε σ' ένα ανεπανάληπτο, διήμερο κρεσέντο!!!
Τελικά, ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΤΙΜΗ ΜΙΛΑΜΕ???
RG
