Γενικά δεν είμαι απο τους φιλάθλους που όταν παίζει μια ελληνική ομάδα στην Ευρώπη γίνονται ένα με αυτή, πανηγυρίζουν το γκολ της, στεναχοριούνται με την ήττα, 'στολίζουν' το διαιτητή στο κόντρα σφύριγμα κλπ. Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς είμαι με την ομάδα από τη χώρα μου (με κάποιες...πράσινες εξαιρέσεις) αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας με την επιτυχία της ή με την αποτυχία της.
Πριν τρείς περίπου μήνες βέβαια ο Πανύψιστος με αξίωσε να δω το παιχνίδι του Άρη με την Ατλέτικο στο Κλ. Βικελίδης. Λίγο το ότι είναι συνονόματη με εμένα, λίγο το ότι εχει καλό κόσμο, αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους την συμπαθώ περισσοτερο από άλλες ελληνικές. Εκείνη όμως τη βραδιά έγινε η δεύτερη εγχώρια ομάδα μου!
Μέχρι το σημερινό, 3 ευρωπαικά παιχνίδια έπαιξαν οι Θεσσαλονικείς εξαιρουμένου το θρίαμβου επί της...πελάτισσας πλέον Atletico) και, αν ήταν πιο τυχεροί, θα είχαν εξασφαλήσει το εισιτήριο για τους 32 πολύ νωρίς αφού σε όλες τις περιπτώσεις δεν επέλεξαν την εύκολη λύση του κλεφτοπόλεμου αλλά κατέβηκαν για να παίξουν μπάλα, και πραγματικά αυτό έκαναν. Η δήλωση του προπονητή της Bayer Leverkusen οτι ο Άρης άξιζε τους τρείς βαθμούς στη Γερμανία δείχνει την ποιότητα των κιτρινόμαυρων.
Και ερχόμαστε στο πέμπτο παιχνίδι του ομίλου. Στο παιχνίδι που ούτε ο πιο τρελός Αρειανός δεν περιμένει βαθμούς, το λεγόμενο χαμένο από την κλήρωση. Η κάτοχος του τροπαίου έχοντας γευτεί το δηλητήριο στη Θεσσαλονίκη ήξερε ποιόν είχε απέναντί της, με τα αστέρια της Aguero και Forlan ετοιμοπόλεμους, ήθελε πάση θυσία αποτέλεσμα για να πάρει την πρόκριση. Με το 4-4-2 που κατέβασε ο Cooper έδειξε οτι κατέβηκε για να πάρει το ματς. Μετά απο φάση διαρκείας ο Koke βρίσκει διχτυα πολύ νωρίς και ταρακουνάει τους Μαρδιλένους που δεν άργησαν γυρίσουν το εις βάρος τους αποτέλεσμα με 2 γκολ του φονικότερου επιθετικού διδύμου στην Ευρώπη.
Οι περισσότερες ομάδες στη θέση του Άρη θα είχαν καταρρεύσει. Ο Παναθηναικός στην Βαρκελόνη προηγήθηκε, και αφου ισοφαρήστηκε γρήγορα παρακαλούσε το σφύριγμα της λήξης (όπως και η Real). Άλλο Barca και άλλο Atletico βέβαια, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Οι παίκτες του Άρη αφού ξεπέρασαν το σοκ, σιγά σιγά ανέβηκαν και δημιούργησαν σημαντικές ευκαιρίες αν και ο ρυθμός της Atletico ήταν καταιγιστηκός! Σε πολλές περιπτώσεις η τύχη χαμογέλασε στους κιτρινόμαυρους (δοκάρι σε γύρισμα Βανγκελί) και στο 51' το καθαρό πέναλτι που κέρδισε ο Λαζαρίδης και εκτέλεσε ο Koke έβαλε πάλι τον Άρη στο παιχνίδι. Η ανατροπή ολοκληρώθηκε στο 82' οπου και μετά από φάση διαρκείας ο Λαζαρίδης εκτέλεσε τον De Gea και έγραψε το τελικό 2-3!
Το τρίτο γκολ του Άρη είναι σίγουρα μέσα στα 10 γκολ που έχω πανηγυρίσει περισσότερο. Η πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας σε ισπανικό έδαφος (μετά από καμια σαρανταριά απόπειρες) και η δέυτερη νίκη σε παιχνίδι απέναντι στην τροπαιούχο του θεσμού, είναι από τις νίκες που δημιουργούν οπαδούς για μία ομάδα. Από τις νίκες που μένουν στην ιστορία! Αξίζουν συγχαρητήρια σε παίκτες, προπονητή και κόσμο. Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς και ο Άρης ήταν τομλμηρός. Η αλήθεια είναι οτι ήταν και τυχερός αλλά αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που τον αδικέι μιάς και με Rosenborg και Bayer η τύχη ήταν αυτή που του στέρησε 6 βαθμούς, και παραλίγο να του στερήσει μια ιστορική πρόκριση. Σε αυτό το παιχνίδι-δοκιμασία λοιπόν, του επεστράφησαν όσα άξιζε και πλέον 20.000 Αρειανοί έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν μέσα στο Κλ. Βικελίδης την πρόκριση στους 32 του Europa League.
Δική μου ευχή είναι να μείνει στην ιστορία και να μην ξεχαστεί το πάθος και η πίστη που έδειξαν οι παίχτες, όχι μόνο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά σε όλα τα ματς της διοργάνωσης, ο επιθετικός προσανατολισμός μιας ομάδας απέναντι σε ένα μεγαθύριο αναλογικά με την ίδια, και το επικό και σπάνιο χαμόγελο που έσκασε στο τέλος ο Hector Raul!
Έτσι λοιπόν μπορεί να με λένε Άρη για 18 χρόνια, αλλά ήταν τιμή μου να γίνω Άρης για μία νύχτα.
Mustrock
Πριν τρείς περίπου μήνες βέβαια ο Πανύψιστος με αξίωσε να δω το παιχνίδι του Άρη με την Ατλέτικο στο Κλ. Βικελίδης. Λίγο το ότι είναι συνονόματη με εμένα, λίγο το ότι εχει καλό κόσμο, αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους την συμπαθώ περισσοτερο από άλλες ελληνικές. Εκείνη όμως τη βραδιά έγινε η δεύτερη εγχώρια ομάδα μου!
Μέχρι το σημερινό, 3 ευρωπαικά παιχνίδια έπαιξαν οι Θεσσαλονικείς εξαιρουμένου το θρίαμβου επί της...πελάτισσας πλέον Atletico) και, αν ήταν πιο τυχεροί, θα είχαν εξασφαλήσει το εισιτήριο για τους 32 πολύ νωρίς αφού σε όλες τις περιπτώσεις δεν επέλεξαν την εύκολη λύση του κλεφτοπόλεμου αλλά κατέβηκαν για να παίξουν μπάλα, και πραγματικά αυτό έκαναν. Η δήλωση του προπονητή της Bayer Leverkusen οτι ο Άρης άξιζε τους τρείς βαθμούς στη Γερμανία δείχνει την ποιότητα των κιτρινόμαυρων.
Και ερχόμαστε στο πέμπτο παιχνίδι του ομίλου. Στο παιχνίδι που ούτε ο πιο τρελός Αρειανός δεν περιμένει βαθμούς, το λεγόμενο χαμένο από την κλήρωση. Η κάτοχος του τροπαίου έχοντας γευτεί το δηλητήριο στη Θεσσαλονίκη ήξερε ποιόν είχε απέναντί της, με τα αστέρια της Aguero και Forlan ετοιμοπόλεμους, ήθελε πάση θυσία αποτέλεσμα για να πάρει την πρόκριση. Με το 4-4-2 που κατέβασε ο Cooper έδειξε οτι κατέβηκε για να πάρει το ματς. Μετά απο φάση διαρκείας ο Koke βρίσκει διχτυα πολύ νωρίς και ταρακουνάει τους Μαρδιλένους που δεν άργησαν γυρίσουν το εις βάρος τους αποτέλεσμα με 2 γκολ του φονικότερου επιθετικού διδύμου στην Ευρώπη.
Οι περισσότερες ομάδες στη θέση του Άρη θα είχαν καταρρεύσει. Ο Παναθηναικός στην Βαρκελόνη προηγήθηκε, και αφου ισοφαρήστηκε γρήγορα παρακαλούσε το σφύριγμα της λήξης (όπως και η Real). Άλλο Barca και άλλο Atletico βέβαια, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Οι παίκτες του Άρη αφού ξεπέρασαν το σοκ, σιγά σιγά ανέβηκαν και δημιούργησαν σημαντικές ευκαιρίες αν και ο ρυθμός της Atletico ήταν καταιγιστηκός! Σε πολλές περιπτώσεις η τύχη χαμογέλασε στους κιτρινόμαυρους (δοκάρι σε γύρισμα Βανγκελί) και στο 51' το καθαρό πέναλτι που κέρδισε ο Λαζαρίδης και εκτέλεσε ο Koke έβαλε πάλι τον Άρη στο παιχνίδι. Η ανατροπή ολοκληρώθηκε στο 82' οπου και μετά από φάση διαρκείας ο Λαζαρίδης εκτέλεσε τον De Gea και έγραψε το τελικό 2-3!
Δική μου ευχή είναι να μείνει στην ιστορία και να μην ξεχαστεί το πάθος και η πίστη που έδειξαν οι παίχτες, όχι μόνο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά σε όλα τα ματς της διοργάνωσης, ο επιθετικός προσανατολισμός μιας ομάδας απέναντι σε ένα μεγαθύριο αναλογικά με την ίδια, και το επικό και σπάνιο χαμόγελο που έσκασε στο τέλος ο Hector Raul!
Έτσι λοιπόν μπορεί να με λένε Άρη για 18 χρόνια, αλλά ήταν τιμή μου να γίνω Άρης για μία νύχτα.
Mustrock
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου