Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ

Το μεγάλο ντέρμπι ανάμεσα στους δύο αιωνίους ολοκληρώθηκε. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γυρίσει ένα ματς που μέχρι το 45'  φαινόταν χαμένο, με βάση την εικόνα των δύο ομάδων μέχρις εκείνο το σημείο. Από τη άλλη, ο Ολυμπιακός κατάφερε να χάσει ένα ματς που ήταν στα μέτρα του και το οποίο θα μπορούσε να είχε κλειδώσει από το πρώτο ημίχρονο. Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα.

         Οι παίκτες του τριφυλλιού μπήκαν στο γήπεδο με τη νοοτροπία με την οποία αγωνίστηκαν και κόντρα στην ΑΕΚ έξι μέρες νωρίτερα, ενώ παρουσιάστηκαν νωχελικοί, και αδυνατώντας να κάνουν περισσότερες από τρεις συνεχόμενες σωστές πάσες, μοιραία, έχασαν τον έλεγχο του αγώνα. Ο δύσμοιρος, στο πρώτο ημίχρονο, Τζιμπρίλ Σισέ προσπαθούσε να απειλήσει με ατομικές προσπάθειες, παίρνοντας βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις βοήθειες είτε απο τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο είτε από τον Νίκο Σπυρόπουλο. Το μόνο που φάνηκε να λειτουργεί σε κάποιο βαθμό ήταν η αμυντική τετράδα που δεν έκανε τα τραγικά λάθη στα οποία μας έχει συνηθίσει. Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα του ματς άλλαξε άρδην. Οι παίκτες και η τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού συνειδητοποίησαν πως έπαιζαν εντός έδρας ένα ματς δίχως αύριο και εμφάνισαν λίγη από τη φλόγα του πρωταθλητή. H μετατόπιση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου σε ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Σισέ, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη είσοδο των Λουίς Γκαρσία και Στέργου Μαρίνου στη θέση των ''περιπατητών'' Γκοβού και Κατσουράνη έδωσαν στην ομάδα μεγαλύτερη ταχύτητα και καλύτερες αλληλοκαλήψεις. Εν τέλει η ομάδα του Νίκου Νιόπλια σκόραρε εις διπλούν και πανηγύρισε μία μεγάλη νίκη η οποία κρατά τον Παναθηναϊκό ζωντανό στο κυνήγι του τίτλου. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως η ομάδα θα ανακτήσει τη χαμένη της αυτοπεποίθηση.

        Στον αντίποδα, ο Ολυμπιακός έχασε ένα, μάλλον, δικό του ματς. Ότι ισχύει, πάντως, για τους γηπεδούχους ισχύει και για τους ερυθρόλευκους με μία μόνο, αλλά βασική, διαφορά. Στο πρώτο 45λεπτο οι ερυθρόλευκοι έκαναν επίδειξη δύναμης, ενώ στο δεύτερο θύμισαν κάτι από τον περυσινό κακό τους εαυτό. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Οι παίκτες του άλλαζαν τη μπάλα με χαρακτηριστική ευκολία. Παρόλ' αυτά κλασσική ευκαιρία, πλην του γκολ του Μιραλάς, δεν έκαναν, κάτι που όπως αποδείχθηκε το πλήρωσαν. Κανονικά ο Ολυμπιακός με τόσο καλή κυκλοφορία της μπάλας θα έπρεπε να κάνει δυο-τρεις αξιόλογες ευκαιρίες για γκολ και ίσως να σκοράρει περισσότερες από μία φορές. Όταν οι παίκτες βγήκαν όμως από τα αποδυτήρια, δεν συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό. Αντίθετα, νόμιζε κανείς ότι παρακολουθούσε άλλη ομάδα. Η σφιχτή ομάδα του πρώτου ημιχρόνου μετατράπηκε σε μία ασύνδετη και χωρίς πλάνο ομάδα. Ο Μιραλάς έμεινε από δυνάμεις, ο Ιμπαγάσα δεν μπορούσε να τα κάνει όλα μόνος του και η αποβολή του Αβραάμ Παπαδόπουλου ήρθε να βάλει ταφόπλακα στις ελπίδες του Ολυμπιακού για ένα θετικό αποτέλεσμα. Φάνηκε σαν ο Ολυμπιακός να μην ήθελε τόσο πολυ τη νίκη όσο ο Παναθηναϊκός ή καλύτερα, να μη διαθέτει το know how για να την πάρει.

                                             

             Μετά από αυτή τη νίκη η δαμόκλειος σπάθη έφυγε πάνω από το κεφάλι του Νίκου Νιόπλια ο οποίος έχει πλέον τη δυνατότητα άμα τη επιστροφή των τελευταίων τραυματιών να οργανώσει την ομάδα και να παρουσιάσει ένα καλύτερο αγωνιστικό πρόσωπο. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, ενώ έχει και σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αδικαιολόγητη αγωνιστική καθίζηση της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο.
  

Υ.Γ.     Πιστεύω πως έχουμε βρει τον επόμενο πρωταγωνιστή για την επόμενη διαφημιστική καμπάνια του Johnie Walker. Keep walking Kostas Katsouranis!
Υ.Γ.2   Σίντνει Γκοβού ή Ντένις Ρόμενταλ; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω! Μαρίνος και πάλι Μαρίνος!!!!!


Ο Θεωρητικός