Από την αρχή του Top 16 όλοι μας ψάχναμε πως ο Παναθηναϊκός θα τερματίσει πρώτος στον όμιλο του προκειμένου να αποφύγει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μπαρτσελόνα, στα play-off της Euroleague, θεωρώντας (δικαιολογημένα βάσει της μέχρι τότε εικόνας) πως οι παίκτες του δεν θα μπορούσαν να κοιτάξουν στα μάτια αυτούς της ισπανικής ομάδας.
Πόσο λίγα ξέρουμε τελικά. Πόσο μικροί είμαστε απέναντι σε μία ομάδα που έχει πάρει 5 ευρωπαϊκά και "τολμήσαμε" να την υποτιμήσουμε και να την ξεγράψουμε πριν καν αρχίσει η σειρά των προημιτελικών. Τελικά είχε δίκιο ο Ρούντι Τομζάνοβιτς λέγοντας πως "μην υποτιμάς ποτέ την καρδιά του πρωταθλητή". Του πεντάκις πρωταθλητή θα προσέθετα εγώ για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά από 1,5 χρόνο κατάφερε να βρει ρόλο στον Νικ Καλάθη, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τα καλά του στοιχεία και περιόρισε τα μειονεκτήματα του. Αυτό το γεγονός λειτούργησε ως ντόμινο μέσα στην ομάδα. Ο Σάτο απελευθερώθηκε από το βραχνά της δημιουργίας και "περιορίστηκε" στην εκτέλεση. Ο Διαμαντίδης είχε να κάνει δύο δουλειές λιγότερες (μαρκάρισμα Ναβάρρο, οργάνωση) σε πολλά σημεία του αγώνα κι έτσι έπαιζε πιο "ποιοτικά" και "απειλητικά" στην επίθεση.
Ο Καλάθης έκανε τον Ναβάρρο να βλέπει το καλάθι μόλις και μετά βίας καθώς περιόρισε τις επιθετικές του εξάρσεις. Όταν ένας παίκτης έχει μάθει να ζει από το σουτ και αυτό δεν το βρίσκει τότε αυτόματα πέφτει η ψυχολογία του, έστω και λίγο. Το ότι ο Ναβάρρο στην άμυνα είναι πιο παθητικός και από τον Τεόντοσιτς είναι γνωστό, επομένως άμα κλείσεις την επιθετική του. κάνουλα, έχεις κάνει το πρώτο -και πιο αποφασιστικό- βήμα για τη νίκη. Όταν περιορίσεις όλους τους υπόλοιπους έχεις κάνει και το δεύτερο βήμα που οδηγεί στη νίκη.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έβγαλε λαγούς από τα μανίκια του και έκανε τον Τσάβι Πασκουάλ να ψάχνεται. Το βλέμμα του Ισπανού στα τελευταία λεπτά έμοιαζε χαμένο. Έδειχνε να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα πως η ομάδα του έχασε τρία σερί παιχνίδια με τον ίδιο τρόπο. Το ότι ξεκίνησε τον Γκριμάου εχθές το βράδυ στην βασική πεντάδα αντί του Ναβάρρο νομίζω πως λέει πολλά. Αλήθεια πως γίνεται ένας προπονητής επιπέδου Μπαρτσελόνα να μην μπορεί να βρει αντίδοτο στην άμυνα του Παναθηναϊκού; Σίγουρα την πρώτη φορά ξαφνιάστηκε (αν και δεν θα έπρεπε), αλλά το να μην μπορεί να απεγκλωβίσει το νούμερο ένα επιθετικό όπλο της ομάδας του είναι ολίγον τι παράξενο. Δε νομίζετε;
Σε γενικές γραμμές και για να μην κουράζω άλλο το μυαλό σας με αναλύσεις (σίγουρα θα έχετε ακούσει πολλές και πιο εμπεριστατωμένες αλλού) θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός πήρε την πρόκριση γιατί είχε στον πάγκο του ένα προπονητή που είχε μελετήσει ακόμα και το πώς βαράει βολές ο Ίνγκλις.
Από εδώ και στο εξής ο Παναθηναϊκός έχει ένα μήνα μπροστά του προκειμένου να οργανωθεί και να γεμίσει τις μπαταρίες του για το Final Four. Δεν πρέπει όμως να κάνει το λάθος, που ήδη κάνουν πολλοί (και οπαδοί αλλά και δημοσιογράφοι), και να θεωρήσει πως, επειδή απέκλεισε τη Μπαρτσελόνα, κατέκτησε αυτόματα το τρόπαιο. Η Σιένα δεν αστειεύεται και το απέδειξε ίσως με τον πιο βάρβαρο τρόπο στον Ολυμπιακό. Όσο για τη Μακάμπι, να μην ξεχνάμε πως ο Μπλατ είναι ο άρχοντας της. άμυνας ζώνης.
Ο Θεωρητικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου