Βάλ' το αγόρι μου!

                Το τέλος του μουντομπάσκετ της Τουρκίας ήταν άδοξο και πρόωρο. Το μεγαλύτερο όμως κακό δεν είναι ο αποκλεισμός από τη συνέχεια του τουρνουά και η επιστροφή στην Ελλάδα αλλά το γεγονός πως ο Δημήτρης Διαμαντίδης, όπως δήλωσε, δεν θα ξαναφορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο.

               Όσοι τον ξέρουν μιλάνε για ένα πολύ ήσυχο παιδί που δε δημιουργούσε ποτέ προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας αλλά και για έναν παίκτη που πρώτα κοίταζε να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του και μετά να προβληθεί ο ίδιος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τόσα χρόνια ήταν ένας αφανής ηγέτης ο οποίος αναλάμβανε δράση σε δύσκολες στιγμές και ολοκλήρωνε όλες τις αποστολές, κυρίως τις αμυντικές, με απόλυτη επιτυχία. Η εικόνα η οποία χωρίς καμία αμφιβολία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων των Ελλήνων φιλάθλων είναι το ''χρυσό'' τρίποντο κόντρα στην Γαλλία στον ημιτελικό του Ευρομπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι. Κατά κάποιο τρόπο με αυτό το τρίποντο ο Διαμαντίδης έδωσε το έναυσμα για την αλησμόνητη 4ετία που ακολούθησε με αποκορύφωμα το χρύσο στο Βελιγράδι και το ασημένιο μετάλλιο στο μουντομπάσκετ  της Ιαπωνίας το 2006.
               Η απώλεια του θα δημιουργήσει ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κένο στην περιφέρεια της Εθνικής ομάδας. Μπορεί να μην έπαιρνε πολλές επιθετικές πρωτοβουλείες, παρά το αξιόπιστο μακρινό του σουτ και τις παραινέσεις των προπονητών του, αλλά όσον αφορά στην άμυνα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δύσκολα θα υπάρξει παίκτης που θα τον αντικαταστήσει επάξια (τουλάχιστον μέσα στα επόμενα 1-2 χρόνια).
               Ας ελπίσουμε ότι τα αντανακλαστικά της Εθνικής θα λειτουργήσουν ώστε να επανέλθουμε άμεσα στις επιτυχίες και να έχουμε την ευκαιρία να δούμε και άλλους αξιόλογους νεαρούς παίκτες να κάνουν εξίσου μεγάλη καριέρα με αυτή του Δημήτρη Διαμαντίδη!

Ο Θεωρητικός