Πάλι κοντά μας! Μετά από 5 μήνες υπομονή, η Formula 1 επέστρεψε κοντά μας! Με 14 ημέρες καθυστέρηση (υπενθυμίζουμε πως το Grand Prix του Μπαχρέιν δεν έγινε λόγω των ταραχών στο κρατίδιο), τα κόκκινα φώτα έσβησαν για πρώτη φορά στο 2011. Προσωπικά, ένιωσα σαν να μην έβλεπα μια συνέχεια από τους αγώνες του 2010. Και αυτή την αίσθηση την είχα από το Σάββατο. Από τα δοκιμαστικά, φάνηκε ότι η Red Bull επανήλθε με αμείωτο πάθος. Ίσως γιατί έχει καλύτερους οδηγούς, ίσως επειδή οι κύριοι της ανταγωνιστές δεν ήθελαν με το “καλημέρα” να φτάσουν τα μονοθέσια στα όριά τους, όπως παραδέχτηκε ο Φερνάντο Αλόνσο. Εν πάσει περιπτώσει, ο Σεμπαστιάν Φέτελ κέρδισε την Pole Position... ή καλύτερα, ο Λούις Χάμιλτον την έχασε..... και κάπως έτσι, φτάσαμε στο “κυρίως πιάτο”, τον αγώνα της Κυριακής.....
Τα κόκκινα φώτα σβήνουν για να βρουν τον Φέτελ να κάνει μια πάρα πολύ καλή εκκίνηση. Πριν καλά – καλά πει κανείς “ωραία εκκίνηση”, ήρθαν τα πρώτα χτυποκάρδια για τον Αλγκουερσουαρί και τον Σουμάχερ, από επαφή που είχαν. Ο Αλόνσο, που είχε ξεκινήσει τέταρτος δεν στάθηκε τόσο τυχερός στην αρχή, με την όγδοη θέση μόλις, τη στιγμή που ο ομόσταυλός του Μάσα, είχε εκτιναχθεί στην τέταρτη. Ο δε Χάμιλτον, είχε αρχίσει από νωρίς να δείχνει τα δόντια του, κάνοντας ταχύτερο γύρο, με τον Φέτελ να ανταπαντά. Όλα αυτά, την στιγμή που ήδη η κινούμενη αεροτομή και το σύστημα KERS είχαν ήδη αποκτήσει την τιμητική τους στον αγώνα.
Ο Χάμιλτον δεν αφήνει τον Φέτελ να πάρει ανάσα, την ώρα που τα πίσω ελαστικά (Pirelli πλέον) της Red Bull παρουσιάζουν φθορές! Κάπου εκεί είναι που ο Μάσα θα αρχίσει να “πέφτει”, και σταδιακά οι πιλότοι θα κάνουν την πρώτη τους επίσκεψη στα πιτ για αλλαγή γόμας (είμαστε στον 13ο γύρο). Και ξαφνικά, εκεί που φαίνονταν ότι η Ferarri φέτος θα είναι χειρότερη από πέρσι, έρχεται η Θεία Δίκη! Ο Μπάτον, που τόσην ώρα ταλαιπωρούσε τον Μάσα, παίρνει ποινή διέλευσης, για αντικανονικό προσπέρασμα. Η απάντηση των “Ιταλών” συνεχίζεται με ταχύτερο γύρο από τον Αλόνσο.
Η ώρα περνάει, και προς στιγμήν πιστεύουμε ότι θα είναι ένας αγώνας χωρίς απρόοπτα. Και πάνω που βλέπαμε τον “γερόλυκο” Μπαρικέλο να μπαίνει στην πρώτη δεκάδα, ξαφνικά η μοίρα (ή μάλλον, οι μηχανές) γυρίζουν την πλάτη στον Κοβαλάινεν και στον Σουμάχερ, που με την ίδια σειρά τους βγάζουν από το παιχνίδι. Η χαριστική βολή για την Mercedes ήρθε με τον Ρόσμπεργκ, που ακολούθησε τους δύο παραπάνω.
Ο 27ος γύρος σηματοδοτεί την δεύτερη είσοδο στα πιτ, με “πρωτοπόρους” τους Γουέμπερ και Αλόνσο. Η είσοδος στα πιτ ακολουθείται από μια νέα μονομαχία ανάμεσα στους δύο για την τρίτη θέση. Ο Ισπανός έπρεπε να κερδίσει αυτή τη μάχη, καθώς ο Μάσα ήταν πολλές θέσεις πιο κάτω. Τελικά, και, καθώς οι γύροι πλησίαζαν στο τέλος τους, η μάχη χάθηκε για τον Αλόνσο. Από την άλλη, ο Σεμπαστιάν Φέτελ αντίκρυσε πρώτος την καρό σημαία, με δεύτερο τον Λιούις Χάμιλτον, που δεν κατάφερε παρά την δεύτερη θέση. Πετρόφ, Αλόνσο, Μπάτον, Μάσα, Μποεμί, Σούτιλ και Ντι Ρεστα συμπλήρωσαν την πρώτη δεκάδα για το (δύσκολο, ομολογουμένως) γκραν πρι της Αυστραλίας.
Μετά από 58 γύρους στην Αυστραλία (που την έχω συνηθίσει πια, μια και είναι ακόμα η αγαπημένη μου πίστα στα βιντεοπαιχνίδια της Formula 1), άρχισα να έχω μερικές σκέψεις. Κατ' αρχάς άρχισα να αισθάνομαι δέος για την Red Bull και τους οδηγούς της, μια και, όπως απέδειξαν, ο “ταύρος” δεν υπάρχει μόνο για να πουλάει ποτά ενέργειας! Από την άλλη, ένιωσα απογοήτευση, για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ο Μίκαελ Σουμάχερ. Γιατί, όσο να 'ναι, είναι τουλάχιστον λυπηρό, να βλέπεις το ίνδαλμα των παιδικών σου χρόνων και να σκέφτεσαι “αφού δεν σε θέλει, τι το παλεύεις;;;”. Ο δεύτερος λόγος είναι η Ferrari. Και αυτό γιατί σιγά - σιγά βλέπει κανείς την αίγλη της Ιταλικής ομάδας να “ξεφτίζει”. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή, και να ελπίζουμε πως στους επόμενους αγώνες θα διαψευστώ.
Τέλος, είναι άξιο να τονίσω, πως ο Paul di Resta, ένας οδηγός “του κουτιού”, για τον κόσμο της F1, άγγιξε την πρώτη δεκάδα με το “καλημέρα”, και γι' αυτό, είναι άξιος συγχαρητηριων!!!!
X.M.
Τα κόκκινα φώτα σβήνουν για να βρουν τον Φέτελ να κάνει μια πάρα πολύ καλή εκκίνηση. Πριν καλά – καλά πει κανείς “ωραία εκκίνηση”, ήρθαν τα πρώτα χτυποκάρδια για τον Αλγκουερσουαρί και τον Σουμάχερ, από επαφή που είχαν. Ο Αλόνσο, που είχε ξεκινήσει τέταρτος δεν στάθηκε τόσο τυχερός στην αρχή, με την όγδοη θέση μόλις, τη στιγμή που ο ομόσταυλός του Μάσα, είχε εκτιναχθεί στην τέταρτη. Ο δε Χάμιλτον, είχε αρχίσει από νωρίς να δείχνει τα δόντια του, κάνοντας ταχύτερο γύρο, με τον Φέτελ να ανταπαντά. Όλα αυτά, την στιγμή που ήδη η κινούμενη αεροτομή και το σύστημα KERS είχαν ήδη αποκτήσει την τιμητική τους στον αγώνα.
Ο Χάμιλτον δεν αφήνει τον Φέτελ να πάρει ανάσα, την ώρα που τα πίσω ελαστικά (Pirelli πλέον) της Red Bull παρουσιάζουν φθορές! Κάπου εκεί είναι που ο Μάσα θα αρχίσει να “πέφτει”, και σταδιακά οι πιλότοι θα κάνουν την πρώτη τους επίσκεψη στα πιτ για αλλαγή γόμας (είμαστε στον 13ο γύρο). Και ξαφνικά, εκεί που φαίνονταν ότι η Ferarri φέτος θα είναι χειρότερη από πέρσι, έρχεται η Θεία Δίκη! Ο Μπάτον, που τόσην ώρα ταλαιπωρούσε τον Μάσα, παίρνει ποινή διέλευσης, για αντικανονικό προσπέρασμα. Η απάντηση των “Ιταλών” συνεχίζεται με ταχύτερο γύρο από τον Αλόνσο.
Η ώρα περνάει, και προς στιγμήν πιστεύουμε ότι θα είναι ένας αγώνας χωρίς απρόοπτα. Και πάνω που βλέπαμε τον “γερόλυκο” Μπαρικέλο να μπαίνει στην πρώτη δεκάδα, ξαφνικά η μοίρα (ή μάλλον, οι μηχανές) γυρίζουν την πλάτη στον Κοβαλάινεν και στον Σουμάχερ, που με την ίδια σειρά τους βγάζουν από το παιχνίδι. Η χαριστική βολή για την Mercedes ήρθε με τον Ρόσμπεργκ, που ακολούθησε τους δύο παραπάνω.
Ο 27ος γύρος σηματοδοτεί την δεύτερη είσοδο στα πιτ, με “πρωτοπόρους” τους Γουέμπερ και Αλόνσο. Η είσοδος στα πιτ ακολουθείται από μια νέα μονομαχία ανάμεσα στους δύο για την τρίτη θέση. Ο Ισπανός έπρεπε να κερδίσει αυτή τη μάχη, καθώς ο Μάσα ήταν πολλές θέσεις πιο κάτω. Τελικά, και, καθώς οι γύροι πλησίαζαν στο τέλος τους, η μάχη χάθηκε για τον Αλόνσο. Από την άλλη, ο Σεμπαστιάν Φέτελ αντίκρυσε πρώτος την καρό σημαία, με δεύτερο τον Λιούις Χάμιλτον, που δεν κατάφερε παρά την δεύτερη θέση. Πετρόφ, Αλόνσο, Μπάτον, Μάσα, Μποεμί, Σούτιλ και Ντι Ρεστα συμπλήρωσαν την πρώτη δεκάδα για το (δύσκολο, ομολογουμένως) γκραν πρι της Αυστραλίας.
Μετά από 58 γύρους στην Αυστραλία (που την έχω συνηθίσει πια, μια και είναι ακόμα η αγαπημένη μου πίστα στα βιντεοπαιχνίδια της Formula 1), άρχισα να έχω μερικές σκέψεις. Κατ' αρχάς άρχισα να αισθάνομαι δέος για την Red Bull και τους οδηγούς της, μια και, όπως απέδειξαν, ο “ταύρος” δεν υπάρχει μόνο για να πουλάει ποτά ενέργειας! Από την άλλη, ένιωσα απογοήτευση, για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ο Μίκαελ Σουμάχερ. Γιατί, όσο να 'ναι, είναι τουλάχιστον λυπηρό, να βλέπεις το ίνδαλμα των παιδικών σου χρόνων και να σκέφτεσαι “αφού δεν σε θέλει, τι το παλεύεις;;;”. Ο δεύτερος λόγος είναι η Ferrari. Και αυτό γιατί σιγά - σιγά βλέπει κανείς την αίγλη της Ιταλικής ομάδας να “ξεφτίζει”. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή, και να ελπίζουμε πως στους επόμενους αγώνες θα διαψευστώ.
Τέλος, είναι άξιο να τονίσω, πως ο Paul di Resta, ένας οδηγός “του κουτιού”, για τον κόσμο της F1, άγγιξε την πρώτη δεκάδα με το “καλημέρα”, και γι' αυτό, είναι άξιος συγχαρητηριων!!!!
X.M.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου